Ik ben Philippe en ik heb een superkracht: ik kan de tijd bevriezen.
Die superkracht heb ik van thuis uit meegekregen: mijn vader was zelf amateurfotograaf. Het was nog de tijd van de analoge fotografie en thuis had hij een eigen donkere kamer ingericht. Ik herinner me nog goed hoe ik als tiener met hem een keer mee mocht in die mysterieuze donkere kamer. De ruimte baadde in donkerrood licht en netjes naast elkaar stonden een reeks schotels met vreemde chemicaliën opgesteld. Hij nam een wit blad, liet er onder de vergroter even licht op schijnen en toen gebeurde het: hij legde het blad voorzichtig in het bad met ontwikkelaar en langzaam maar zeker verscheen er uit het niets een zwart-wit beeld. Pure magie. Mijn passie voor fotografie was geboren.
Mijn eerste camera was een volledig mechanische Asahi Pentax spotmatic. Het was fotografie gereduceerd tot de essentie. Manuele lenzen, handmatige spotmeting, zelfs de filmrolletjes moest je met de hand opwinden nadat je 24 of 36 foto's had genomen. Je moest de tijd nemen. Je had maar 24 (of 36) opnames en zou pas dagen later weten of de foto's gelukt waren. Ilford Delta werd mijn favoriete zwart-wit film. Kleurenfoto's nam ik op Fuji Provia en Fuji Velvia. Op zoek naar de juiste kleurbalans, of het mooiste resultaat voor een portret of een landschap. Good is not good enough.
Toch ging ik niet meteen fotografie studeren maar koos ik met ingenieursstudies een heel andere weg. Pas jaren later is het een wending in mijn carrière die mij weer bij de fotografie heeft gebracht. Toen ik onverwacht thuis kwam te zitten na een herstructurering is het Ariane -al meer dan 20 jaar mijn steun en toeverlaat- die me het nodige zetje heeft gegeven om mijn passie weer op te pikken. Na drie jaar avondopleiding fotografie was Blinc fotografie geboren. Kort na de start van mijn avondopleiding heb ik de draad van mijn gewone dagtaak weer opgepikt, maar fotografie zou ik niet meer loslaten.
De donkere kamer is intussen digitaal geworden, maar de fotografie is niet veranderd. Alles begint nog steeds bij de opname. Bij het zo mooi mogelijk weergeven van wie of wat je voor de lens hebt. Het kiezen van het juiste licht.
Een foto is geen snelle klik. Het is een herinnering die je maakt of een boodschap die je schrijft. Het toont wie iemand is, waar een product voor staat of hoe de sfeer toen was. Ook het afdrukken ben ik niet verleerd, ook al heb ik de geurige chemicaliën wel ingeruild voor een reeks zacht zoemende inkjet printers.
En die donkere kamer dan? Wel, die is van mijn ouderlijk huis naar mijn studio in Hasselt verhuisd. Hij ligt er al een paar jaar ongebruikt bij en de chemicaliën zijn moeilijk te vinden. Maar ook wanneer ik foto's digitaal afdruk kan ik het niet laten om zorgvuldig het juiste papier te kiezen en bij de printer te gaan staan om het beeld langzaam te zien verschijnen. Een wit blad wordt een herinnering. Pure magie.